ปิ่นมณี

สรุปเรื่องปิ่นมณี

เรื่องนี้ผ่านการเล่าเรื่องของลูกสาวปิ่นมณีที่ชื่อหยู้หวาน หลังจากหล่อนได้พบสมุดบันทึกของแม่หม่อมราชวงศ์หญิงปิ่นมณี บวรวงศ์เป็นธิดาของหม่อม เจ้าชัฐฐา และหม่อมผกา  บวรวงศ์ หล่อนมีน้องสาวสี่คน   ปิ่นมณีแต่เดิมมีชื่อว่าพิณมณีตอนเด็กป่วยหนักมากจนถึงขั้นต้องนิมนต์พระมาสวดถึงที่บ้าน หม่อมผกากลัวหล่อนจะตาย จึงตัดสินใจเดินทางไปขอปิ่นเงินกับหม่อมยายมาช่วยเพราะหล่อนได้ยินเรื่องเล่าของปิ่นเงินว่ามีคุณช่วยรักษาอาการเจ็บไข้ได้ป่วย ใครที่ได้ลองเสียบปิ่นก็จะหายป่วยกันทุกราย ทันทีที่ปิ่นถูกเสียบเข้าที่ศีรษะปิ่นมณีอาการก็ดีวันดีคืน ปิ่นมณีถือครองปิ่นนับแต่นั้นมา หล่อนมักจะได้ยินเสียงแว่วมาเข้าหูบ่อยๆแต่ไร้เงาเจ้าของเสียง บางครั้งหล่อนก็ได้พบกับผู้หญิงแต่งตัวไม่เหมือนคนไทยเดินอยู่ในห้องนอน มันทำให้หล่อนรู้สึกกลัวขนลุกซู่เมื่อเห็นว่าฝ่ายนั้นหายเข้าไปในปิ่นเงิน ถึงจะกลัวแต่ปิ่นมณีก็อยากรู้ว่าฝ่ายนั้นเป็นใคร ครอบครัวบ้านบวรวงศ์มีความสนิทสนมกับวังขัตติยะมานานเพราะพระองค์เจ้ากรมขุนพิไชยบุรินทราขัตติยะ  โปรดที่จะเสด็จมาปรึกษาเรื่องงานกับท่านพ่อของปิ่นมณีและเวลาเสด็จมาโดยทุกครั้งก็มักจะทรงพาหม่อมเจ้าพิรัช พระโอรสร่วมเสด็จมาด้วยทุกครั้ง  พิรัชทรงเป็นทั้งพี่และเพื่อนให้กับหล่อน ความรักความผูกพันเหมือนสายใยพันผูกให้เด็กทั้งคู่มีใจต่อกัน เมื่อพิรัชมีพระชนวัยถึงเวลาที่ต้องทรงไปศึกษาต่อยังต่างประเทศปิ่นมณีทำใจไม่ได้ที่เห็นฝ่ายนั้นจากไป ส่วนพิรัชก็ทรงโทมนัสเช่นกัน มีเพียงคำสัญญาเท่านั้นที่ทรงตรัสทิ้งไว้ให้หล่อน ลมหายใจเข้าออกของหล่อนหมดไปกับการรอคอยหล่อนต้องทรมานใจจากการขาดการติดต่อจากเขา บาดแผลในใจของหล่อนบาดลึกลงไปอีกเมื่อท่านพ่อสิ้นชีพิตักษัยกะทันหันในช่วงที่กำลังมีการเปลี่ยนแปลงการปกครอง หม่อมผกาและหม่อมย่าตกใจจนแทบเสียสติ ทำอะไรไม่ถูกยกภาระทั้งหมดในบ้านให้กับปิ่นมณีเป็นผู้จัดการรวมถึงดูแลน้องสาวทั้งสี่คน หล่อนได้แต่ก้มหน้ายอมรับชะตากรรมที่หลบเลี่ยงไม่ได้ด้วยความขมขื่น คำปลอบใจเดียวของปิ่นมณีคือท่านพ่อ ไม่ว่าท่านพ่อจะอยู่ที่ไหนท่านก็ได้พ้นทุกข์ไปแล้ว คงมีแต่หล่อนเท่านั้นที่จะต้องสู้กับชีวิตต่อไปอย่างเข้มแข็ง ปิ่นมณีไปงานเลี้ยงฉลองจบการศึกษาของพลอยมุกน้องนุชสุดท้อง ที่นั่นหล่อนได้พบกับหม่อมเจ้าหญิงฉวีวรรณซึ่งทรงเป็นองค์ประธานจัดงาน ท่านหญิงทรงขอตัวหล่อนจากหม่อมผกาให้ไปช่วยงานเลี้ยงต้อนรับพระโอรสที่จะเสด็จกลับจากต่างประเทศในเร็ววันนี้ หล่อนเองก็ยินดีที่จะได้พบกับท่านชายพิรัชพี่ชายที่หล่อนเฝ้ารอมาสิบกว่าปี  เมื่อถึงวันงานปิ่นมณีมาช่วยเตรียมงานที่วังแต่เช้า แต่เหตุไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อมีใครก็ไม่รู้ตีลูกเทนนิสมาโดนศรีษะหล่อนอย่างจัง ปิ่นมณีโกรธมาก หล่อนไม่รู้เลยว่าหม่อมเจ้าพิรัชเป็นคนตีมาโดนหล่อนและพิรัชก็ไม่ทรงทราบว่าเป็นหล่อนทรงให้อี้เฉินเป็นคนมาขอโทษแทน อี้เฉินเป็นชายหนุ่มลูกครึ่งจีนมะละกาเป็นเจ้าของร้านขายรังนกรายใหญ่ที่สุดในสิงคโปร์ อี้เฉินเป็นชายหนุ่มรูปงามเวลายิ้มเหมือนยิ้มออกมาจากหัวใจ ผิวขาวสะอาด เขารู้จักกับหม่อมเจ้าพิรัชเพราะเคยเรียนหมอด้วยกันที่อังกฤษ แต่อี้เฉินมีเหตุต้องหยุดเรียนกลางคันเพราะพ่อของเขาเสียชีวิตต้องกลับมาดูแลกิจการต่อ อี้เฉินเดินตามปิ่นมณีออกมาจนถึงศาลาท่าน้ำ  ชายหนุ่มแอบมองหล่อนพลันให้ตกตะลึงในความงามจนตาค้าง ดวงตาคมกลมโตหวานจับใจหันมามองเห็นเขา หัวใจชายหนุ่มเต้นโครมครามเหมือนได้พบรักแรก หล่อนลุกขึ้นมาต่อว่าและหาว่าเขามาแอบดูหล่อนอย่างไร้มารยาท แต่พอเขาเริ่มชี้แจงว่ามาเพื่อขอโทษเท่านั้น ดูเหมือนหล่อนจะยิ่งโมใหญ่ ปิ่นมณีไม่ชอบสายตาคมกริบที่ฝ่ายนั้นเอาแต่จ้องมองหล่อน มันทำให้หล่อนประหม่าจนทำตัวไม่ถูกเพราะไม่เคยอยู่ลำพังกับชายหนุ่มมาก่อน พิธีงานเลี้ยงฉลองเย็นหล่อนได้พบหม่อมเจ้าพิรัชฝ่ายนั้นทรงเปลี่ยนไปมากพระวรกายสูงใหญ่พระพักตร์ได้รูปพระเนตรดำคมกริบทรงแย้มสรวลให้กับแขกทุกคน ปิ่นมณีได้เห็นอี้เฉินโดยบังเอิญ หล่อนไม่อยากพบหน้าเขาจึงแอบหลบ ขาของปิ่นมณีเกิดพลิกอี้เฉินอาสาช่วยนวดข้อเท้าให้จนดีขึ้น หล่อนแอบมองหน้าเขาอีกครั้งในเวลาที่เขาไม่เห็น หน้าตาก็ดีท่าทางเปิดเผยและเชื่อมั่นในตัวเองดูไปแล้วไม่น่าที่จะใช่คนไทย ยิ่งเมื่อฟังเขาบอกกับหล่อนว่าเป็นแขกของท่านชายหล่อนถึงได้ลดความไม่พอใจลง และยอมให้อภัยเขา ความงามของหล่อนติดตราตรึงใจจนอี้เฉินอยากรู้ว่าหล่อนเป็นใครเพราะหล่อนไม่ยอมบอกเขา จึงถือวิสาสะเดินตามหล่อนเข้าไปในงาน ชายหนุ่มไม่รีรอที่จะขอหล่อนเต้นรำด้วย หล่อนดูไม่ค่อยเต็มใจนักแต่การเต้นรำกับเขามันทำให้หล่อนรู้จักตัวตนของเขามากขึ้น แต่ก็มีเรื่องที่ทำให้อี้เฉินตกใจถึงกับหน้าชาเมื่อท่านชายทรงแนะนำฐานันดรศักดิ์ของหล่อนให้เขาได้รู้จัก คุณหญิงปิ่นมณีผู้สูงศักดิ์เกินเอื้อมสำหรับเขา ทำเอาชายหนุ่มข่มตาหลับไม่ลงเลยทีเดียวเพราะรักเธอแต่แรกยลจนต้องมานั่งวาดภาพเก็บไว้ดูแทนความคิดถึง  หลังจากพิรัชทรงพบกับหล่อนองค์เองก็เอาแต่พร่ำเพ้อคะนึงหาหลงใหลในตัวหล่อนตาแสนกลมแต่คมน่ะเจียวเจ้า  พิรัชไม่ทรงรีรอที่จะเสด็จไปหาหล่อนที่บ้านทรงหอบหิ้วของฝากเต็มพระหัตถ์เสด็จพร้อมกับเพื่อนชายคนสนิท หลังจากวันนั้นพิรัชเสด็จมาที่นี้บ่อยๆพร้อมกับอี้เฉิน ปิ่นมณีเริ่มสับสนกับท่าทีของอี้เฉินแต่สำหรับท่านชายหล่อนเข้าพระทัยฝ่ายนั้นดีว่าทรงคิดอย่างไรกับหล่อน แต่ใจหล่อนตอนนี้กลับเหมือนไม่มีที่ว่างให้ท่านชายผู้สูงศักดิ์แล้ว เพราะอะไรหล่อนยังหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้ ไม่นานอี้เฉินก็เปิดเผยความรู้สึกต่อหล่อนพยายามเข้ามาใกล้ชิดกับหล่อนทุกครั้งที่มีโอกาส แต่ปิ่นมณีก็เอาแต่ผลักไสเขาจนกระทั่งอี้เฉินต้องเดินทางกลับสิงคโปร์ เขาขออนุญาตเขียนจดหมายหาหล่อน ซึ่งหล่อนก็ไม่ติดขัดแต่หล่อนก็ไม่เคยตอบจดหมายเขาเลยแม้สักฉบับเดียวจนฝ่ายนั้นน้อยใจ ปิ่นมณีหล่อนเริ่มซึมซับข้อความในจดหมายของชายหนุ่มทีละเล็กทีละน้อยเหมือนน้ำซึมบ่อทราย แม้พิรัชจะเริ่มทรงงานเป็นหมอที่โรงพยาบาลศิริราชท่านชายก็ยังทรงแบ่งเวลามาตรวจหม่อมย่าและแวะมาหาหล่อนเพื่อผูกสัมพันธ์อยู่เรื่อยๆ เพราะทรงเริ่มมองเห็นความเหินห่างของหล่อนที่ไม่เหมือนเดิม พิรัชทรงพยายามเอาใจหล่อน ปิ่นมณีออกงานกับท่านชายพิรัชครั้งแรกหล่อนเริ่มมีอาการหงุดหงิดใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เมื่อเห็นอี้เฉินเดินควงมากับสาวสวยที่ชื่อเฉิดโฉมฉวีลูกสาวคุณนายทับทิมเศรษฐีใหม่ ฝ่ายนั้นทำตัวเป็นเจ้าของอี้เฉินอย่างออกนอกหน้า  หล่อนรู้สึกหวงเขาขึ้นมาอย่างประหลาดจนไม่อยากสบตาด้วย  ท่านชายทรงชวนหล่อนกับน้องๆไปดูหนังเข้าใหม่ ทำให้หล่อนได้พบกับอี้เฉินที่เดินควงมากับเฉิดโฉมฉวีอีกครั้ง ปิ่นมณีเจ็บใจ ที่ดันไปหลงเชื่อคารมของเขาที่คอยพร่ำรำพันบอกหล่อนว่ารักหล่อนคนเดียวเทิดทูนหล่อนคนเดียว อี้เฉินก็ไม่เข้าใจปิ่นมณีด้วยเช่นกันว่าหล่อนเป็นอะไร สบตาด้วยก็เอาแต่หลบสายตาจนชายหนุ่มอัดอั้นใจพยายามหาเหตุผลเพื่อให้เข้าใจหล่อน พอดีท่านชายทรงทักว่าคุณเฉิดโฉมฉวีเป็นคู่รักของเขาแค่เพียงเท่านั้นก็ทำให้อี้เฉินคิดได้ว่าอาการที่คุณหญิงเป็นในตอนนี้น่าจะเกิดจากคุณหญิงหึงเขากับคุณเฉิดโฉมฉวี แต่เรื่องที่ท่านชายทรงออกงานแล้วไปตกเป็นข่าวกับคุณเฉิดโฉมฉวีบ่อยๆตามหน้าหนังสือพิมพ์ก็ทรงทำให้พิรัชทรงทุกข์ในพระทัยอยู่ไม่น้อยรวมไปถึงหม่อมเจ้าฉวีวรรณถึงกับทรงประทับไม่ติดพระเก้าอี้เลยทีเดียว คุณนายทับทิมขยันสร้างข่าวกับท่านชายไม่เว้นแต่ละวันหล่อนจ้างนักข่าวให้คอยแอบถ่ายภาพท่านชายกับลูกสาวหล่อนไปลงหนังสือไม่หยุด จนข่าวนี้แพร่กระจายไปทั่ว สมใจคุณนายทับทิมที่อยากให้ลูกสาวได้ครองคู่กับเชื้อเจ้าจะได้ยกฐานะของหล่อนให้สูงขึ้น แม้ลูกสาวจะเพียรบอกว่ารักอี้เฉินหล่อนก็ไม่สนใจฟัง แต่ข่าวที่เกิดขึ้นก็เหมือนเป็นเชื้อไฟที่ช่วยเร่งไฟในพระทัยของหม่อมเจ้าหญิงฉวีวรรณให้ทรงรีบเสด็จมาทาบถามปิ่นมณีไว้ให้ท่านชายเพื่อสยบข่าวลือที่ไม่เป็นจริง  อี้เฉินพยายามปรับความเข้าใจกับปิ่นมณีหล่อนยังไม่ยอมรับความรู้สึกตัวเอง อี้เฉินรู้สึกเสียใจกับท่าที่ผลักไสด่วนตัดรอนของหล่อน โดยไม่รู้ว่าหล่อนก็ทุกข์ใจอยู่เช่นกัน มีเพียงชุ่มบ่าวคนสนิทที่รู้เห็นทุกอย่างรวมไปถึงวิญญาณหญิงสาวนิรนามเจ้าของปิ่นเงินที่มักจะมาปรากฏให้เห็นบ่อยๆในช่วงที่หล่อนกำลังสับสน  ปิ่นมณีเริ่มรู้ใจตัวเองเมื่องานวันเกิดของน้องสาวคนแรกจัดขึ้นครอบครัวหล่อนพากันไปทำบุญที่วัดหม่อมผกาไม่ลืมที่จะชวนท่านชายและอี้เฉินมาทำบุญและร่วมงานเลี้ยงฉลองวันเกิดในตอนเย็น แต่วันนั้นพิรัชทรงงานหนักไม่ได้เสด็จมา  ในวันนั้นอี้เฉินได้ปกป้องปิ่นมณีจากฝ้าผ่าต้นฉำฉาที่ล้มตกลงมากลางศาลา เขาผลักร่างหล่อนให้พ้นจากบริเวณอันตรายจนตัวเองต้องรับเคราะห์แทนถูกเศษเหล็กแทงกลางหลังอาการสาหัสเกือบสิ้นชีวิต โชคดีที่ได้ทีมทีมแพทย์และพิรัชทรงช่วยชีวิตไว้ หล่อนรู้ตัวแล้วว่ามีเขาในหัวใจ ต่างฝ่ายต่างเปิดเผยความในใจที่มีต่อกัน เมื่อชายหนุ่มฟื้นขึ้นมา แต่ความรักของคนทั้งคู่อยู่ในสายพระเนตรของพิรัชมาโดยตลอดทรงเสียพระทัยอย่างหนัก       แต่ก็ประเดิ๋ยว ประด๋าวไม่นาน เพราะเสด็จพ่อและหม่อมเจ้าหญิงฉวีวรรณทรงกำลังจะเสด็จไปขอหมั้นปิ่นมณีให้กับองค์เองในเร็วๆนี้ พิรัชก็เลยทรงเลิกเอามาใส่พระทัยให้ปวดพระเศียร  เพราะทรงรู้ดีว่าเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วที่คนทั้งคู่จะได้ครองรักกัน ปัญหาทั้งหมดไม่ได้อยู่ที่เพื่อนชายของเขาแต่อยู่ที่ปิ่นมณีต่างหาก เพราะหัวใจรักของหล่อนเป็นของคนอื่นไม่ใช่เขาแล้ว ทรงหนักพระทัยกับเรื่องนี้ไม่น้อย   แต่เหมือนสวรรค์จะเป็นใจให้กับพิรัช เมื่อบ้านเมืองกำลังเกิดสงครามมหาเอเซียบูรพา ญี่ปุ่นได้ขอทางผ่านสยามไปอินเดีย และเข้าโจมตีอาณานิคมของบริติช สิงคโปร์เป็นหนึ่งในนั้น นั่นจึงเป็นสาเหตุให้อี้เฉินถูกเรียกตัวกลับไปรับใช้ชาติ เขาต้องจากหล่อนไปทั้งๆที่ความรักของคนทั้งคู่กำลังจะเบ่งบาน  ปิ่นมณีทั้งเสียใจทั้งห่วงใยกับการจากไปของเขา หล่อนไม่กล้ารับปากกับอี้เฉินว่าจะรอเขากลับมาสู่ขอ ผลของสงครามทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขาต้องหยุดชะงัก  ตอนนี้หล่อนกำลังเผชิญหน้ากับหม่อมแม่และหม่อมย่าที่ต่างเร่งรัดให้หล่อนรับหมั้นหม่อมเจ้าพิรัช หล่อนก็ได้แต่บ่ายเบี่ยงแกล้งป่วยเพื่อซื้อเวลาไปเรื่อยๆ และเพราะสงครามยืดเยื้อจึงทำให้งานหมั้นถูกเลื่อนออกไป หลังจากผิดหวังจากอี้เฉิน เฉิดโฉมฉวีก็แต่งงานกับทหารญี่ปุ่น คุณนายทับทิมแกมองการณ์ไกลคิดว่าญี่ปุ่นจะชนะสงครามในครั้งนี้  หล่อนค้าขายกับพวกทหารจนร่ำรวย การกระทำที่ไม่ดีของหล่อนนำมาซึ่งจุดจบอันแสนเศร้า หลังจากญี่ปุ่นประกาศแพ้สงคราม สามีทหารญี่ปุ่นของเฉิดโฉมฉวีได้ฆ่าตัวตายหล่อนกลายเป็นหม้ายสาวส่วนคุณนายก็โดนคนทำร้ายจนเส้นเลือดในสมองแตกกลายเป็นอัมพาตมีชีวิตอยู่แบบตรอมใจ สงครามจบลงก็จริงแต่สงครามความรักของปิ่นมณียังคงดำเนินอยู่ แถมเคราะห์ซ้ำกรรมซัดของสยาม ยังมาเกิดน้ำท่วมหนักทั่วพระนครอีก ปิ่นมณียิ่งหว้าวุ่นใจเอาแต่คิดถึงและเฝ้ารอจดหมายจากอี้เฉิน จนกระทั่งจดหมายฉบับแรกหลังสงครามเดินทางมาถึง อี้เฉินกลับมาตามสัญญา แต่ทุกอย่างก็สายไปเมื่อเขารู้ว่าปิ่นมณีได้ตัดสินใจรับหมั้นกับท่านชายพิรัชและกำลังจะมีพิธีฉลองงานหมั้นเดือนหน้า ปิ่นมณีตระหนักถึงความรักของตัวเองกับอี้เฉินว่าเป็นไปไม่ได้ แต่หัวใจรักของหล่อนจะอยู่กับเขาไปจนวันตาย อี้เฉินรักหล่อนมากหัวใจเขาแทบแตกสลายหล่อนเองก็เช่นกัน กิเลสรักทำให้พวกเขาคิดหาทางออกอี้ฉินเสนอทางเลือกพาหล่อนขึ้นรถไฟหนีไปจดทะเบียนและแต่งงานที่อำเภอตะกั่วป่าจังหวัดพังงาเพราะที่นั่นเขามีเพื่อนสนิทช่วยให้ที่พักพิงได้ แล้วค่อยต่อเรือไปสิงคโปร์ หล่อนกลัวข้อเสนอนั้นจึงยังไม่กล้าที่จะรับปากในทันที แต่เมื่อปิ่นมณีได้รับฟังเรื่องราวในอดีตของวิญญาณเจ้าจอมมณีแห่งนครจำปาศักดิ์ ซึ่งฝ่ายนั้นเป็นเจ้าของปิ่นเงิน ในอดีตเจ้าจอมมณีได้รักกับขุนนางอยู่ก่อนแล้วก่อนที่จะได้ถวายตัวต่อเจ้าเหนือหัว แต่ว่าเจ้าจอมมณีห้ามใจตัวเองไม่ได้หล่อนได้แต่งจดหมายไปหาขุนนางผู้นั้น ทั้งที่เขามีภรรยาอยู่แล้วก็ยังแต่งจดหมายตอบหล่อนแถมยังชักชวนกันหนีจนถูกจับได้ ปิ่นมณีเห็นหน้าขุนนางผู้นั้นแล้วยังหวั่นใจไม่หายเพราะฝ่ายนั้นมีหน้าตาเหมือนอี้เฉิน  ส่วนภรรยาของเขาก็ตรอมใจตายแต่ก่อนตายหล่อนได้สาปแช่งดวงวิญญาณของเจ้าจอมมณีไม่ให้ไปผุดไปเกิด จะต้องสิงอยู่ในปิ่นนี้ จนกว่าหล่อนจะยอมอโหสิกรรมให้ ปิ่นมณีมองหน้าภรรยาของขุนนางที่กำลังสิ้นใจด้วยแววตาตกตะลึงใบหน้าของฝ่ายนั้นคล้ายกันกับหล่อนอย่างกับเป็นคนเดียวกัน หล่อนรับรู้ได้ในทันทีว่าทำไมปิ่นเงินจึงได้ตกมาอยู่กับหล่อน แต่เจ้าจอมมณียังไม่ขอให้หล่อนอโหสิกรรมให้ในตอนนี้อ้างว่าเมื่อถึงเวลาแล้วจะบอก ที่หล่อนมาครั้งนี้ก็เพื่อจะมาเตือนถึงสิ่งที่หล่อนกับอี้เฉินกำลังคิดจะทำเพราะมันจะเป็นสาเหตุให้หล่อนกับเขาตกอยู่ในอันตราย แต่ความรักมันบังตาคนทั้งคู่ที่กำลังคลั่งรัก แม้แต่ผิดก็กลายเป็นถูกได้ อี้เฉินวางแผนจะหนีไปกับปิ่นมณีขณะแอบพากันไปนั่งเรือเล่นชมหิงห้อย ใครจะไปคาดคิดว่าหม่อมเจ้าพิรัชจะทรงทอดพระเนตรเห็นเข้า ไม่นานความรักของคนทั้งคู่ที่พยายามปกปิดเอาไว้ก็ถูกเปิดเผยเมื่อท่านชายทรงได้พบกับพวกเขาต่อหน้าพระพักตร์อีกครั้ง จนยับยั้งพระอารมณ์ไว้ไม่อยู่ทรงชกหมัดไปที่หน้าของเพื่อนชายจนฝ่ายนั้นเลือดกบปาก แต่ปิ่นมณีกลับเลือกที่จะเข้าไปดูแลอี้เฉินมากกว่าคู่หมั้นตัวเองจนพิรัชทรงกริ้วเสด็จกลับ ทรงหาทางกำจัดเพื่อนชายให้พ้นทางโดยเรียกอี้เฉินมาคุยและตรัสว่าทรงได้ยินเรื่องทุกอย่างถ้าทรงตรัสบอกกับหม่อมย่าและหม่อมผกา โทษของปิ่นมณีจะหนักมากเผลอๆอาจจะโดนขังลืม แม้แต่องค์เองก็ไม่อาจช่วยได้ อี้เฉินที่ไม่รู้ธรรมเนียมลงโทษของไทยมาก่อนจึงได้แต่วิตกกังวล เขาไม่อาจทนเห็นคนที่เขารักเจ็บปวดทรมานจากการจองจำได้ จึงรับปากท่านชายว่าเขาจะเดินทางกลับสิงคโปร์ในเร็ววันนี้ ขอให้ฝ่ายนั้นสบายพระทัย  แต่เรื่องทุกอย่างก็ไม่ได้จะจบด้วยดี ถ้าพิรัชไม่ตรัสบอกกับปิ่นมณีว่าอี้เฉินกำลังเดินทางกลับสิงคโปร์ หล่อนไม่เชื่อจะขอถอนหมั้นให้ได้ พิรัชทรงขู่หล่อนว่า ท่านทรงรู้เรื่องอี้เฉินชักชวนพาหล่อนหนี นั่นจึงเป็นสาเหตุให้หล่อนนิ่งสงบลงเพราะพิรัชตรัสว่าถ้าหล่อนยังคิดจะถอนหมั้น  ก็จะทรงบอกเรื่องนี้ให้หม่อมย่าและหม่อมผกาทราบทันที หล่อนทรุดตัวตกตะลึงในคำขู่ ปิ่นมณีมองพระพักตร์ฝ่ายนั้นด้วยความเกลียดชังจนองค์เองทรงรู้สึกเจ็บปวดในพระทัยไปกับสายตาที่ไร้หัวใจของหล่อน ปิ่นมณีอัดอั้นใจต่อไปไม่ไหวหลุดพูดเรื่องถอนหมั้นกับหม่อมผกา จนพิรัชต้องทรงเล่าความจริงให้หม่อมผกาฟังยกเว้นหม่อมย่า หม่อมทั้งโกรธทั้งเกลียดอี้เฉินเข้ากระดูกดำที่คิดบังอาจพาลูกสาวที่ถูกหมั้นหมายเอาไว้แล้วหนี หม่อมผกาเรียกปิ่นมณีให้เข้ามาพบและยิ่งโมโหหนักเข้าไปอีกเมื่อพบว่าหล่อนอยู่กับอี้เฉิน ปิ่นมณีบอกกับหม่อมผกาว่าหล่อนรักอี้เฉินและอี้เฉินก็รักหล่อนมันมีเหตุผลสมควรแล้วที่คนรักกันก็ต้องอยู่ด้วยกัน หม่อมผกาไม่ยอมรับความรักของพวกเขา หล่อนไล่อี้เฉินกลับและไม่สะดวกใจที่จะให้เขามาที่นี้อีกต่อไป ปิ่นมณีถูกจับแยกกับอี้เฉินทันที หล่อนกลายเป็นคนซึมเศร้าทั้งๆที่ใกล้วันฉลองหมั้นเต็มที ในที่สุดหล่อนก็ทนแบกรับอาการคลั่งรักต่อไปไม่ได้หลังจากคิดดีแล้วหล่อนให้ชุ่มเอาจดหมายไปส่งให้อี้เฉินที่ร้าน ฝ่ายนั้นหดหู่และสิ้นหวังกำลังเตรียมตัวออกเดินทางกลับสิงคโปร์ เขารับจดหมายเปิดออกอ่านถึงได้เข้าใจความปรารถนาของหล่อน ระหว่างรอคำตอบจากอี้เฉิน ปิ่นมณีก็เริ่มทำตัวดีหน้าตาเบิกบานพูดคุยกับหม่อมผกาและท่านชายเหมือนเดิม ทุกอย่างกำลังเป็นไปในทางที่ดีก่อนพิธีฉลองหมั้นจะมาถึง ใครจะไปคาดคิดว่าหล่อนวางแผนกับชุ่มเพื่อหนี เหม่ยอี้ให้เรือจ้างมาจอดรอรับหล่อนที่ศาลาท่าน้ำกลางดึก เพื่อไปขึ้นรถไฟที่หัวลำโพงโดยมีอี้เฉินถือตั๋วรอไว้แล้วอยู่ที่นั่น ความจริงอี้เฉินก็ไม่ได้อยากจะพาหล่อนหนีก่อนวันหมั้นเพียงวันเดียวเพื่อให้ฝ่ายนั้นต้องทรงเจ็บปวดแต่เพราะตั๋วเปลี่ยนแปลงไม่ได้ ปิ่นมณี เดินทางพร้อมกับชุ่มและไม่ลืมพกปิ่นเงินติดตัวไปด้วยเพื่อรอถึงเวลาที่เหมาะสมหล่อนจะอโหสิกรรมให้กับเจ้าจอมมณี ช่วงแรกที่อยู่ตะกั๋วป่าหล่อนยังปรับตัวเองไม่ได้หล่อนกลายเป็นคุณปิ่นมณี เฉิน เพราะจดทะเบียนกับชายหนุ่มหล่อนไม่มีฐานันดรศักดิ์ มีแต่ภรรยาคุณเฉิน  หม่อมเจ้าพิรัชไม่ได้ทรงออกติดตามปิ่นมณีเพราะทรงเป็นเชื้อพระวงศ์ ปิ่นมณีไม่รู้เลยว่าหลังจากหล่อนจากมา หม่อมย่าได้ล้มป่วยเป็นอัมพาตและเสียชีวิตหลังจากรู้ว่าหล่อนหนี ปิ่นมณีอยู่ที่พังงาจนคลอดลูกสาวอี้เฉินตั้งชื่อให้ว่าหยู้หวาน แปลว่าหยกอัญมณีมีค่า อี้เฉินพาปิ่นมณีและหยู้หวานนั่งเรือเดินทางกลับสิงคโปร์ แต่เพราะสิงคโปร์เจอผลกระทบจากสงครามอย่างหนักทำให้เศรษฐกิจฟื้นตัวยาก อี้เฉินพยายามตั้งตัวใหม่อย่างยากลำบากเพราะโดนอิทธิพลของพวกนายทุนต่างชาติที่ต้องการซื้อตึกของเขา แต่อี้เฉินไม่ยอมขายให้ มีผลทำให้นายทุนหาทางกลั่นแกล้งสารพัดล่าสุดฝ่ายนั้นยังไปแจ้งกับทางการอีกว่าเขาแอบขายฝิ่นผิดกฎหมาย อี้เฉินและครอบครัวตกอยู่ในอันตรายเพราะคนของทางการไปร่วมมือกับฝรั่ง รังแกยึดตึกเขาแถมยังโกงเอาของมีค่าของปิ่นมณีไปอีก เขาทั้งเจ็บใจทั้งโมโหตัวเองที่ไปหลงเชื่อคำของทางการว่าจะช่วยเหลือเขาจนนำภัยอย่างใหญ่หลวงมาแก่ครอบครัว  อาเฉินก็ช่วยอะไรเขาไม่ได้ ทั้งๆที่ร้านอยู่ติดกัน ไม่นานวันแห่งการสูญเสียครั้งใหญ่ของเด็กน้อยหยู้หวานก็มาเยือน ภาพที่พ่อแม่ถูกคนร้ายยิงต่อหน้าต่อตาทำให้เด็กน้อย เกิดอาการช็อกจนพูดไม่ได้ เพราะสมองสั่งการผิดปกติ อาเฉินนำกำลังตำรวจเข้ามาช่วย แต่ไม่ทันหลานชายและหลานสะใภ้เสียชีวิตไปแล้ว เขาสัญญาต่อหน้าศพคนทั้งคู่ว่าจะดูแล หยู้หวานแทนให้  แต่ก่อนที่ลมหายใจของปิ่นมณีจะหมดลม ร่างของเจ้าจอมมณีก็ปรากฏ ปิ่นมณีรู้ว่าถึงเวลาเหมาะสมนั้นแล้ว หล่อนได้อโหสิกรรมและอวยพรให้เจ้าจอมมณีไปเกิดในภพภูมิที่ดี หลังจากที่บ้านบวรวงศ์ได้รับจดหมายว่าปิ่นมณีเสียชีวิต บรรยากาศเต็มไปด้วยความเศร้าโศก หม่อมผกาผู้รอคอยลูกสาวมานานหลายปีถึงแม้จะโกรธ หล่อนก็ไม่สามารถตัดเยื่อใยได้ ข่าวการตายของลูกสาวทำให้หล่อนป่วยจนทรุดหนัก ส่วนหม่อมเจ้าพิรัชทรงเสียพระทัยอย่างหนัก ทรงปลงกับชีวิต มีพระทัยเลื่อนลอยเพราะความรักที่สะท้อนอยู่ในความปิติและความทุกข์โศกยังตราตรึงอยู่ในพระหทัย และถ้าความตายคือการเปลี่ยนผ่านการเดินทางจากที่หนึ่งไปยังอีกที่หนึ่ง และนำพาไปสู่สิ่งที่ดีกว่า คำปลอบใจเดียวของหม่อมเจ้าพิรัช ก็คือไม่ว่าปิ่นมณีจะอยู่ที่ไหนหล่อนก็ได้พ้นทุกข์ไปแล้ว คงมีเพียงแต่องค์เองที่ยังทรงจมกองทุกข์อยู่เพราะไม่ยอมปล่อยหล่อนไปจากพระหทัย

นามปากกา อนันตรญา